Nadczynność tarczycy
Tagi publikacji: Nadczynność, tarczyca, tsh, gravesa basedowa, potliwość, spadek masy, niepokój, migotanie przedsiąków
Nadczynność tarczycy czyli zwiększenie wydzielania hormonów tarczycy, które przekracza zapotrzebowanie tkankowe. Nadczynność tarczycy możemy podzielić na postać pierwotną, czyli tarczycową, przebiegającą ze zmniejszonym poziomem TSH, oraz postać wtórną, przysadkową, ze zwiększonym poziomem TSH.
Najczęstszą przyczyną nadczynności tarczycy jest choroba Gravesa-Basedowa, która najczęściej występuje u kobiet, po 35 roku życia.
Nadczynność tarczycy objawia się wielopostaciowością objawów, do których zaliczamy:
- wole, które mogą powodować utrudnione oddychanie, połykanie
- niepokój psychoruchowy
- zmniejszenie masy ciała mimo prawidłowego a nawet zwiększonego apetytu
- ciepła, wilgotna skóra, nadmierna potliwość
- nerwowość
- biegunka, zwiększona częstość oddawania stolca
- migotanie przedsionków – jest to często pierwszy objaw nadczynności tarczycy
Dodatkowo przy chorobie Gravesa Basedowa występować mogą charakterystyczne dla tej jednostki objawy oczne w postaci orbitopatii tarczycowej, obawiającej się przede wszystkim dużym wytrzeszczem gałek ocznych.
Rozpoznanie polega na wykonaniu badań laboratoryjnych poziomu hormonów tarczycy : fT3, fT4, TSH. Dodatkowo w celu poznania etiologii nadczynności tarczycy wykonuje się poziom przeciwciał przeciwko receptorom TSH oraz przeciwko tyreoperoksydazie.
Do badań obrazowych używa się USG oraz badanie scyntygraficzne.
Leczenie. Podstawową metodą jest farmo terapia, która jest zarówno podstawą jak i przygotowaniem do leczenia radykalnego. Z substancji farmakologicznych używa się leki przeciwtarczycowe takie jak tioamidy, pochodne propylotiouracylu.
W leczeniu radykalnym stosowane jest leczenie radiomodem i leczenie operacyjne.
Wskazaniami do tyreidektomii, czyli zabiegu usuwania tarczycy są bezwzględnie : rozpoznany nowotwór oraz wole utrudniające oddychanie.
