LekarzPomaga.pl - OPRYSZCZKA

Choroby z zakres dermatologii -dotyczące skóry, włosów i paznokci

Opryszczka

Opublikowano:

Tagi publikacji: Opryszczka

Opryszczka

Opryszczka zwykła (łac. herpes simplex) to zakażenie wirusowe manifestujące się występowaniem zmian drobnopęcherzykowych, głównie na granicy skóry i błon śluzowych, z tendencją do nawrotów. Zakażenia opryszczkowe mogą także umiejscawiać się na narządach płciowych, w postaci bolesnych pęcherzyków, krost a nawet owrzodzeń w błonie śluzowej i na skórze narządów płciowych oraz w okolicy krocza.

Objawy

W pierwszym okresie choroby pojawiają się drobne pęcherzyki o średnicy kilku milimetrów, osadzone na rumieniowej podstawie i wykazujące tendencję do grupowania się.  Na początku wypełnione są treścią surowiczą, następnie ropną, zaś po kilku dniach dochodzi do powstania strupów. Zazwyczaj zmianom tym towarzyszy pieczenie lub niewielka bolesność. W niektórych przypadkach wyżej wymienione dolegliwości mogą poprzedzać o   2-3 dni pojawienie się wykwitów skórnych.

Przyczyny

Czynnikiem etiologicznym opryszczki wargowej jest wirus HHV-1, natomiast za zmiany zlokalizowane w obrębie narządów płciowych odpowiedzialny jest wirus HHV-2. Ich jedynym rezerwuarem jest człowiek. Zakażenie tymi patogenami może mieć charakter pierwotny lub wtórny, czyli nawrotowy. Zakażenie wirusem HHV-1 odbywa się drogą kropelkową i ma zwykle miejsce w dzieciństwie, natomiast wirus HHV-2 dostaje się do organizmu przez kontakt bezpośredni. Grupę pacjentów szczególnie narażonych na nawrót opryszczki stanowią osoby z obniżoną odpornością: zakażeni wirusem HIV, chorzy na AIDS, pacjenci po przeszczepach, osoby starsze, chorzy, u których występują zaburzenia  hematologiczne np. białaczka.

Przebieg

Okres wylęgania wynosi 1-26 dni, jednak rozwój choroby w większości przypadków następuje zwykle w przeciągu 6-8 dni. Zakażenie pierwotne cechuje nagły początek, wysoka gorączka, złe samopoczucie, zaczerwienienie i bolesność dziąseł. Opryszczce narządów płciowych towarzyszy ból oraz wydzielina śluzowa z cewki moczowej lub pochwy, niekiedy pojawiają się także zaburzenia oddawania moczu. W obu przypadkach może dojść również do powiększenia regionalnych węzłów chłonnych. Zdrowienie rozpoczyna się zwykle w drugim tygodniu choroby, a zmiany ustępują całkowicie, nie pozostawiając śladów. Po ustąpieniu objawów wirus pozostaje w postaci utajonej zwojach nerwowych, czekając na sprzyjające warunki, w których może dojść do jego reaktywacji. Zakażenie wtórne przebiega z reguły w sposób bardziej łagodny lub nawet skąpoobjawowy. Objawy ogólne zwykle nie występują. Do czynników wywołujących nawrót choroby należą:

  • stres
  • infekcje bakteryjne lub wirusowe
  • menstruacja
  • nadmierna ekspozycja na promieniowanie UV
  • mechaniczne uszkodzenie naskórka
  • przemęczenie

Rozpoznanie

Podstawę rozpoznania stanowi charakterystyczny obraz kliniczny i przebieg choroby. W razie wątpliwości wykonuje się badania płynu zwartego w pęcherzykach pod kątem obecności wirusa. Pomocna może być również serologia, jednak należy pamiętać, że u większości osób występują przeciwciała skierowane przeciwko wirusowi opryszczki zwykłej, dlatego też badania te mają największą wartość diagnostyczną jedynie w przypadku niemowląt.

Leczenie

Zmiany mało nasilone wymagają miejscowego leczenia osuszającego i odkażającego. W tym celu stosuje się np. maści cynkowe, dobrze jest też zadbać o swój układ odpornościowy poprzez zmianę diety czy stosowanie aktywności fizycznej. W przypadku dużego nasilenia zmian lub częstych, uporczywych nawrotów stosuje się leki przeciwwirusowe takie jak acyklowir i jego pochodne: pencyklowir, walacyklowir oraz famcyklowir. Należy również pamiętać o suplementacji witamin z grupy B (wit. B1 i B2).