Cukrzyca typu 1

Cukrzyca typu pierwszego jest to choroba metaboliczna, której charakterystyczną cechą jest hiperglikemia. Cukrzyca typu pierwszego spowodowana jest zniszczeniem komórek trzustki przez proces immunologiczny, czego skutkiem jest bezwzględny niedobór insuliny. Choroba ta ujawnia się już u dzieci i młodzieży stąd też nazywana jest cukrzycą wieku młodzieńczego.

Objawy są takie same jak w cukrzycy typu drugiego – występuje charakterystyczna triada objawów:

• wzmożone pragnienie (polidypsja)
• wielomocz (poliuria)
• zwiększony apetyt (poliphagia)

Wielomocz powoduje częste oddawanie moczu, budzenie się w czasie snu w celu pójścia do toalety, a czasem moczenie nocne. W zachowaniu dziecka daje się zauważyć:

• nadmierne rozdrażnienie
• trudności z koncentracją uwagi
• osłabienie
• większa męczliwość i senność w ciągu dnia

Objawy cukrzycy typu pierwszego pojawiają się nagle i często przyjmują postać ostrych powikłań w postaci kwasicy i śpiączki ketonowej.

W rozpoznaniu oprócz standardowej diagnostyki przeprowadzanej w celu rozpoznania cukrzycy wykonuje się także badania na obecność autoprzeciwciał: przeciw wyspowych oraz przeciw dekarboksylazie kwasu glutaminowego.

Leczenie opiera się na substytucji insuliną, diecie cukrzycowej oraz edukacji chorego. Insulinoterapia jest oparta na różnych schematach, które mają na celu odzwierciedlenie prawidłowego, fizjologicznego rytmu wydzielania insuliny, tak jak w organizmie zdrowego człowieka. W leczeniu wykorzystuje się metodę konwencjonalną lub insulinoterapię czynnościową. U dzieci ostatnimi czasy zalecana jest insulinoterapia za pomocą pompy insulinowej, która powoduje najlepsze wyrównanie metaboliczne. Wieloletni przebieg choroby sprzyja powstawaniu przewlekłych powikłań, dlatego bardzo istotne jest częste monitorowanie glikemii.