Choroba afektywna dwubiegunowa

Choroba afektywna dwubiegunowa – jest to choroba zaliczana do grupy zaburzeń afektywnych. Mamy tutaj do czynienia z pacjentem prezentującym zarówno objawy depresji jak i objawy manii lub hipomanii, które występują w różnym odstępie czasu. O manii możemy mówić wtedy, kiedy pacjent ma podwyższony lub drażliwy nastrój.  Nastrój ten jest zdecydowanie nieprawidłowy dla danej osoby i wzbudza niepokój osób, które przebywają z takim pacjentem. Zmiana nastroju powinna trwać przynajmniej tydzień, żeby móc postawić rozpoznanie epizodu maniakalnego.

Do pozostałych objawów manii zaliczamy:

• wzmożoną aktywność
• niepokój fizyczny
• wzmożona rozmowność i potrzeba mówienia
• gonitwa myśli
• przyspieszenie myśli
• utrata zahamowań społecznych, prowadząca do zachowań niedostosowanych
• zmniejszona potrzeba snu
• wzmożona samoocena
• zwiększone libido
• lekkomyślne zachowania

Ważnym elementem rozpoznania jest wykluczenie zażywania substancji psychoaktywnych (alkohol, narkotyki, leki psychostymulujące). Odmianą choroby afektywnej dwubiegunowej jest występowanie zamiast manii stanu hipomanii, który charakteryzuje się objawami manii, które są w znacznie łagodniejszym nasileniu.

Leczenie choroby dwubiegunowej jest bardziej skomplikowane niż w depresji nawracającej, czyli jednobiegunowej. Leczenie opiera się zarówno na leczeniu objawowym manii lub depresji oraz leczeniu podtrzymującym, mającym na celu profilaktykę nawrotów.

W epizodach manii lekami stosowanymi są leki przeciwpsychotyczne, neuroleptyki. Z wyboru stosuje się haloperidol. W leczeniu profilaktycznym nawrotów stosowane są normotymiki. Lekiem pierwszego rzutu jest lit. W przypadku braku działania można zastosować leki z grupy walproinianów.