Zaburzenia nerwicowe

Zaburzenia nerwicowe potocznie zwane nerwicami są grupą schorzeń, w których obraz kliniczny jest różnorodny, jednak zawsze podstawowym objawem jest lęk. W chorobach tych oprócz komponentu objawów psychicznych pojawia się też liczny wachlarz objawów somatycznych. Wśród nich wyróżniamy:

• duszność
• trudności z oddychaniem
• uczucie ucisku w klatce piersiowej
• bóle głowy
• zaburzenia żołądkowo-jelitowe
• ból kostne
• zawroty głowy
• uderzenia gorąca
• nudności i wymioty

W klasyfikacji wyróżniamy tutaj takie zaburzenia jak: zaburzenia lękowe w postaci fobii, zaburzenia obsesyjno – kompulsywne, zaburzenia dysocjacyjne i reakcje na ciężki stres.

Przebieg zaburzeń jest przewlekły, charakteryzuje się także tendencją do częstych nawrotów z nasilającymi się objawami. Nawroty często występują pi sytuacjach stresowych lub traumatycznych wydarzeniach życiowych.

W zaburzeniach lękowych w postaci fobii znajduje się często występująca agorafobia. Jest to lęk pojawiający się podczas przebywania w miejscach/sytuacjach, z których wydostanie się może być trudne. Pacjenci odczuwają obawę już na samą myśl o możliwości znalezienia się w takiej sytuacji. Zaburzenie to doprowadza do wycofywania się takiej osoby z życia publicznego i towarzyskiego w obawie przed występowaniem napadów lęku lub paniki.

Bardzo częste są także fobie specyficzne, inaczej proste, gdzie lęk ograniczony jest do jednego przedmiotu lub sytuacji. Do przykładów zaliczamy:

• lęk przed wysokością (akrofobia)
• lęk przed śmiercią (tantofobia)
• lęk przed krwią (hematofobia).

W leczeniu zaburzeń nerwicowych podstawową rolę odrywa psychoterapia, gdzie pacjent poddawany jest terapii poznawczo – behawioralnej, w której stosuje się techniki ekspozycji – systematyczna desensytyzacja i zanurzanie.

W farmakoterapii stosowane są leki przeciwdepresyjne z grupy SSRI.