Moje problemy i jak sobie z nimi poradzić.

Dzień dobry. Mam Zespół Aspergera. W tej chwili tak naprawdę nie mam poważnych problemów, bo skończyłem szkołę taką jaką chciałem czyli liceum ogólnokształcące chociaż bez matury ale na tym mi nie zależało i mam pracę bezstresową. Natomiast moim problemem jest to, że je robię. Myślę nad tym, czy dobrze robiłem, że w daną grę grałem, czy przez to straciłem niepotrzebnie swój czas, nad sytuacją rodzinną, że jedna babcia umarła a druga żyje, mam też niską samoocenę, że coś mi się nie uda zrobić, jak jestem w pracy, oraz też mam problem związany z zazdrością, bo w 3 klasie liceum mój kolega dostał od swojego taty audi a4 z 2008 roku, który według jednego kolegi słyszał, że go kupił za 70 tysięcy, a drugi, ze nawet go kupił za 85 tysięcy. Ciekawostką jest to, że tym się nie przejmowałem, dopóki w czasie matur go nie zobaczyłem w samochodzie. Nie wiem, czemu pod koniec zacząłem się tym przejmować. To jest dla mnie najważniejszy problem, żeby go omówić. Głównie dlatego zdarza mi się być złym na niego, że on sobie na ten samochód nie zapracował. Wiem że to jest dozwolone bo go nie ukradł, ale jak mam sobie z takim problemem poradzić, bo czuję, że to jest zazdrość, mimo, że od tamtego czasu się z nim nie spotykam, chociaż mój inny kolega też był lub dalej jest o to zazdrosny, tyle, że on od początku był taki, a ja pod koniec. Nie chcę się tym przejmować. Chyba jest to możliwe, ale czuję się gorszy, mimo tego nie wierzę, że dopiero później zrobił mi się ten problem. Mam zajęcia z psychologiem, ale to długo by trwało taka rozmowa. Uważam, że nie powinienem się tym przejmować, bo mam pracę, a to jest dla mnie ważne. Sam staram się być optymistą, więc nie chcę się przejmować czymś niepotrzebnie i być szczęśliwy, ale nie zawsze mi to wychodzi. Proszę o pomoc.

Witam, przede wszystkim musisz sobie zdawać sprawę, że zazdrość jest normalnym odczuciem i nie jest to nic takiego pod warunkiem, że nie jest to chorobliwa zazdrość. Każdy z nas czasami czegoś komuś zazdrości tylko trzeba takie emocje umieć opanować - nie odnosić się z niechęcią do tej osoby, nie szykanować jej, nie zadręczać się myślami o tym i nie potęgować tych odczuć. Każdy odnosi w życiu jakieś sukcesy, udaje mu się coś osiągnąć i należy sobie pomyśleć, że skoro komuś się udało (coś dostał, coś wygrał, zdobył) to mnie też się to kiedyś uda, choć może mnie to kosztować więcej pracy i wysiłku niż jego, ale przez to też sukces jest większy (być może nie dostaniesz w prezencie drogiego auta, ale nie jest powiedziane, że dzięki własnej ciężkiej pracy kiedyś nie będziesz go miał). Na pewno z Twoją chorobą jest Ci trudniej pewne emocje opanowywać i rozumieć i dlatego gorąco zachęcam Cię w takich przypadkach do rozmów z psychologiem/psychoterapeutą - być może te rozmowy będą długie, ale dzięki temu na pewno łatwiej będziesz sobie z takimi sytuacjami radził. Pozdrawiam!